Szkatułka pełna opowieści - Anne Bronte: "Lokatorka Wildfell Hall"

Powieść smakowita. Czytelnik, choć częściej - jak ośmielam się szacować - Czytelniczka, może zaczytywać się w listach i dziennikach XIX-wiecznych bohaterów, wtajemniczając się stopniowo w historię szlachetnej Helen, która obdarza miłością pana Huntingtona i postanawia:

 - Tak, tym bardziej będę pragnęła wybawić go od jego własnych niedoskonałości - stworzyć mu możliwość pozbycia się wszelkich defektów, których nabawił się dzięki kontaktom z gorszymi od siebie i pomóc rozbłysnąć jego własnej wrodzonej dobroci.

Uśmiechacie się? Temat stary jak świat i wciąż w nim obecny. Kobieta, która wierzy, że mocą swojej miłości wybawi mężczyznę... Od czego i z jakim skutkiem, przeczytajcie sami.

Z przyjemnością pozwoliłam się ponieść opowieści, zanurzając się w świat XIX-wiecznej angielskiej prowincji.

Moje serce zamarło, kiedy w oddali ujrzałem okazałą rezydencję pośród rozległego, wspaniałego parku - obecnie przystrojonego w zimową szatę. Majestatyczne, pokryte nieskalaną bielą, pagórkowate grunty, które otaczały budynek... strzeliste drzewa uginające się pod ciężarem śniegu i połyskujące na tle szarego nieba... przepastne lasy okalające majątek... tafla zamarzniętego śpiącego jeziora otoczona ośnieżonymi jesionami i wierzbami... - wszystko to przedstawiało frapujący widok, lecz bynajmniej nie dodawało mi śmiałości.

 Nie był to świat baśniowy, ale ludzki, wraz ze wszystkimi realistycznymi blaskami i cieniami. Bohaterowie, walcząc o poprawę losu, będą musieli zmagać się z ograniczającymi i nieprzyjaznymi uwarunkowaniami społecznymi. Taryfy ulgowej nie będzie. Ludzie z krwi i kości, może czasem narysowani nieco grubą kreską.

Lokatorkę Wildfell Hall czytało się świetnie. Z pewnością to zasługa rzetelnie opowiedzianej historii, języka urzekającego swoją staroświeckością... i jeszcze czegoś nieuchwytnego, acz przyciągającego. Tak, między Anną Bronte i mną wystąpiła literacka "chemia".